De geluiden van de Polestar 2
Elektrische voortstuwing is - pun intended - de weg vooruit. Gezien alle voordelen die elektromotoren bieden, zijn ze gewoonweg niet te vergelijken met interne-verbrandingsmotoren. Ze hebben slechts één ding dat elektrische aandrijflijnen niet hebben. Geluid. Hoe luid ze soms ook kunnen zijn, het bekende gerommel van de motor is een manier om te weten dat er wagens naderden.
Elektrische voertuigen moeten het zonder dit ingebouwde geluidswaarschuwingssysteem stellen. En hoezeer we de stilte van EV's ook als voordeel aanprijzen (wat het ook is), moeten we toegeven dat het feit dat voetgangers een Polestar niet horen naderen een minpuntje is.
Prompt zagen we overal ter wereld regelgeving ontstaan die voorschrijft dat elektrische voertuigen moeten beschikken over een of ander systeem dat geluid maakt bij snelheden van minder dan 20-30 km/u (afhankelijk van de markt).
En zo kwam AVAS aan zet.
Dat letterwoord staat voor 'Acoustic Vehicle Alerting System', het systeem dat alle volledig elektrische Polestars van geluiden voorziet. En omdat we de geluiden zelf ontwerpen, kunnen we ervoor zorgen dat onze wagens niet al te veel kabaal maken. We kozen voor een aanpak van 'duurzaam en verantwoord geluidsontwerp'. De geluiden mogen niet storend of vervuilend zijn en moeten een natuurlijk onderdeel vormen van het stedelijke geluidslandschap. Verder moeten ze herkenbaar en lokaliseerbaar zijn (d.w.z. je moet gemakkelijk kunnen horen waar de geluiden vandaan komen).
Ook moet het geluid op zich volstaan om te weten wat de Polestar aan het doen is. Daarom hebben de sound engineers drie duidelijk te onderscheiden geluiden ontwikkeld voor wanneer de Polestar gewoon rijdt, achteruitrijdt en stationair draait.
Het rijgeluid wordt omschreven als een “subtiele mix van geluidscomponenten die lijken op weggeluid en een geluid dat lijkt op dat van een elektromotor”. Dit maakt het herkenbaar van buitenaf en gemakkelijk te verdoezelen vanbinnen, terwijl voetgangers meteen weten dat het een wagen is die nadert, geen vliegdekschip. Het achteruitrijgeluid doet een beetje denken aan het piepen van grotere achteruitrijdende voertuigen, maar dan veel subtieler en verfijnder. Het stationaire geluid is een gemoduleerde mix van luchtige geluiden en laat omstanders van de Polestar weten dat hij aan staat, maar niet beweegt.
Tot zover de geluiden. Omdat ze opzettelijk worden gemaakt en geen nevenproduct zijn, gaat er een volledig proces schuil achter hun creatie.
In de eerste plaats moet de plaatsing van de luidspreker worden geoptimaliseerd. Hij moet precies daar zitten waar het geluid maximaal naar buiten uitstraalt en minimaal naar binnen. De inzittenden van de Polestar 2 hoef je immers niet te vertellen dat de wagen rijdt.
Ten tweede begint het team met 'sound sketching': ze koppelen geluidsontwerpsoftware aan de luidspreker en testten verschillende geluiden, rekening houdend met zowel merkrichtlijnen als het optimale frequentiebereik.
Toen was het tijd voor de eerste afstelling. Geluiden worden in de wagen geladen en toegewezen aan signalen, zoals snelheid. Vervolgens worden ze afgesteld en gemasterd tot ze aan de wettelijke voorschriften voldoen.
Voor de volgende stap, het testen in de wagen, wordt een panel van luisteraars samengesteld. De Polestar rijdt dan in reële omstandigheden om de effectiviteit van de geluiden te meten.
Tot slot volgt er een laatste controle en is de Polestar 2 niet langer stil.
Dankzij de inherente stilte van EV's treedt geluidsontwerp buiten de gebaande paden. Dit is het wilde westen van sound engineering: een onontgonnen gebied waar volop kan worden geëxperimenteerd en out of the box kan worden gedacht.
En aan de horizon hoor je een Polestar.
Klik hier voor meer informatie over de diverse veiligheidsfuncties en innovaties in alle Polestar-wagens.
